رازی که باید درباره اختلال تمرکز و فعالیت ADHD بدانید

رازی که باید درباره اختلال تمرکز و فعالیت ADHD بدانید؛

اختلال ADHD یکی از اختلالات شایع در رشد عصبی دوران کودکی بشمار می‌رود که عموماً در این دوره تشخیص داده می‌شود و تا دوران بزرگسالی ادامه می‌یابد. این اختلال شامل مشکلات مداومی مانند بیش فعالی، کمبود تمرکز و توجه و رفتار تکانشی است. کودکان ممکن است از اعتماد به نفس پایین رنج ببرند و عملکرد تحصیلی ضعیفی داشته باشند. برخی از علائم این اختلال با گذشت زمان کاهش می‌یابند. تشخیص زودهنگام و درمان می‌تواند در بهبود این مشکلات در کودکان تأثیرگذار باشد.

بیش فعالی یا ADHD چیست؟

اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی یک بیماری طولانی‌مدت است که منجر به نقص در عملکرد اجرایی فرد می‌شود؛ به این معنی که توانایی مدیریت احساسات، افکار و اعمال فرد را مختل می‌کند.

اکثر افراد فکر می‌کنند که ADHD فقط مختص دوران کودکی است؛ اما این فکر اشتباه است. اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی در بزرگسالان نیز دیده می‌شود، با این حال، ریشه آن در دوران کودکی قرار دارد.

پژوهش‌ها حاکی از آن است که مغز، شبکه‌های عصبی و نوروترانسمیترها در افراد مبتلا به ADHD با افراد سالم تفاوت‌هایی دارند. درمان ADHD در بزرگسالان عمدتاً متکی به داروها و مشاوره روان‌درمانی است و تا حد زیادی با درمانی که برای کودکان استفاده می‌شود، تطابق دارد.

علت‌های اختلال بیش فعالی یا ADHD

مطالعات جدید نشان می‌دهند که عوامل محیطی مانند مصرف زیاد قند یا تماشای زیاد تلویزیون به تنهایی عامل اصلی در ایجاد اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) نیستند، اما ممکن است شدت علائم را تشدید کنند. تحقیقات فعلی تأکید دارند که ژنتیک نقش اساسی در ظهور ADHD دارد. به علاوه، سابقه خانوادگی این اختلال و وجود سایر اختلالات روانی مانند افسردگی یا اضطراب در والدین، به شدت ریسک ابتلا به ADHD در کودکان را افزایش می‌دهد.

 اختلال بیش فعالی چه علائمی دارد؟

افرادی که دچار اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) هستند، به طور معمول با چالش‌هایی مواجه می‌شوند که در ادامه به آن‌ها خواهیم پرداخت:

1. عدم‌ توانایی در داشتن نظم
2. فراموشی کارهای سپرده شده به آن‌ها
3. دشواری در آرام‌بودن و بی‌تحرکی حتی برای مدت کوتاه
4. ناتوانی در حفظ تمرکز برای انجام کارها یا وظایف طولانی‌مدت
5. حساسیت زیاد به محرک‌های کوچک که باعث حواس‌پرتی شده و تمرکز را از دست بدهند
6. ممکن است به طور مداوم وقتی دیگران صحبت می‌کنند، وارد صحبت شوند، به طوری که صبر کردن تا دیگران به پایان برسند برای آن‌ها چالشی باشد

نحوه تشخیص اختلالADHD

تشخیص بیش‌فعالی توسط خود فرد یا سایرین یک فرایند دشوار است و بهترین راه برای تشخیص صحیح آن مشاوره با پزشک متخصص است. اما به طور کلی، علائم و نشانه‌های بیش‌فعالی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. عدم تمرکز و عدم توجه
2. حرکت و فعالیت بیش از حد
3. ناتمام کردن کارها یا پروژه‌ها
4. نشاندن رفتارهای خشونت‌آمیز
5. انجام کارهای نادرست یا خلاف قوانین

همچنین پیشنهاد می‌شود مقاله معرفی بهترین داروی خواب آور برای کودکان را نیز مطالعه نمایید.

برای تشخیص بیش‌فعالی در بزرگسالان، مراجعه به پزشک متخصص ضروری است تا با ارزیابی دقیق و تشخیص صحیح، بتوان به درمان موثر بپردازیم. علائم بیش‌فعالی در بزرگسالان ممکن است شامل:

• فراموشی و خستگی
• استفاده از مواد مخدر
• عدم نظم در انجام کارها
• مشکل در مدیریت زمان
• دیدگاه منفی نسبت به خود
• عدم تمرکز یا تمرکز بیش از حد
• مشکلات در ارتباطات شخصی و حرفه‌ای
• بی‌انگیزگی و نادیده‌گرفتن سلامت جسمی

در کودکان، علائم ADHD عموماً شامل:

• فراموشی و نقض نظم
• قطع صحبت‌های دیگران
• کنترل نکردن احساسات
• عدم پیروی از دستورات والدین
• رفتارهای مرکزیت‌گرا و خودمحور
• رفتارهای خشونت‌آمیز و آشفتگی
• عدم تمرکز و تمایل به رویاپردازی
• بازی‌های پرصدا و عدم تحمل و انتظار

بهترین روش درمان اختلال کم ­توجهی بیش­­ فعالی

درمان بیش‌فعالی و اختلال ADHD بستگی به ویژگی‌ها و نیازهای خاص هر فرد دارد و روش‌های مختلفی برای هر شخص ممکن است موثر باشد. جهت درمان اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی، نیاز است به افراد به صورت شخصی و با توجه به مشکلات زمینه‌ای آن‌ها نزدیک شد. برای مثال، برخی ممکن است مشکلاتی مانند حواس‌پرتی یا مشکلات ارتباطی و احساساتی دیگری داشته باشند.

سخن پایانی

بیماری ADHD یک نقص تکاملی‌ عصبی است که به طور معمول در سنین کودکی آغاز می‌شود و ممکن است تا دوره بزرگسالی ادامه یابد. این اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی معمولاً در کودکان شناخته می‌شود، اما بزرگسالان نیز ممکن است به آن مبتلا شوند. اغلب به این بیماری به عنوان "ADHD" یا "اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی" اشاره می‌شود، اما استفاده از واژه "سندرم" برای آن ممکن است دقیق نباشد؛ چرا که ADHD به عنوان یک بیماری خاص و مشخص تشخیص داده می‌شود.